του Επγού ε.α. Σεβαστού Βλαχογιάννη (9ης σειράς ΣΤΥΑ)
Η Ναυμαχία του Ναβαρίνου – 8 Οκτωβρίου 1827 – στη δυτική πλευρά της Πελοποννήσου διασφάλισε την ελληνική επανάσταση.
Η Ναυμαχία αυτή δε διευθυνόταν από Έλληνες. Ήταν όμως εκείνη που οδήγησε στην ελληνική ανεξαρτησία και στη διεθνή αναγνώρισή της.
Αδιαμφισβήτητο γεγονός παραμένει ότι παρά τον διχασμό, παρά τις εμφύλιες συγκρούσεις κατά τη διάρκεια του αγώνα, οι Έλληνες πατώντας στα χνάρια των προγόνων τους,υπερέβαλαν εαυτών και τη διεκδικούμενη ελευθερία την κατέ- κτησαν με πολύ κόπο και μόχθο! Δεν τους την χάρισαν!
Στις 5 Αυγούστου του 1827 ο Άγγλος Αντιναύαρχος Κόδριγκτον μαζί με τον Γάλλο Υποναύαρχο Δεριγνύ πήγαν στο Ναύπλιο όπου ανήγγειλαν τη Συνθήκη του Λονδίνου – Ιούνιος 1827 – στην ελληνική κυβέρνηση. Συμβούλευσαν την αποδοχή της αιτήσεως ανακωχής αλλά και τη μετάθεση της έδρας της κυβέρνη- σης στην Αίγινα.
Στις 15 Αυγούστου η κυβέρνηση της Ελλάδας εγκαταστάθηκε στην Αίγινα κι εκεί αποδέχθηκε επίσημα την ανακωχή.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν αποδέχθηκε τη Συνθήκη του Λονδίνου όπου οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις ,Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία, την καλούσαν να σταματήσει τις εχθροπραξίες και της απαγόρευαν οποιαδήποτε μεταφορά στρατού κι εφοδίων στην ηπειρωτική Ελλάδα ή στα νησιά και να παραχωρήσει την αυτονο-μία της Ελλάδας.
Οι Οθωμανοί με επικεφαλής τον Ιμπραήμ δε συμμορφώθηκαν με την άμεση ανακωχή κι επιχείρησαν στα τέλη Σεπτεμβρίου 1827 να μεταφέρουν ένοπλους από το Ναυαρίνο, όπου βρισκόταν ο στόλος τους, στην Πάτρα.
Στις αρχές του Οκτώβρη φάνηκε ότι σύντομα θα γινόταν σύγκρουση του τουρκο αιγυπτιακού στόλου και των στόλων των τριών δυνάμεων.
Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος αποτελούνταν περίπου από 90 πλοία με 2.240 πυροβόλα, ενώ ο συμμαχικός στόλος από 27 πλοία- 12 αγγλικά, 8 ρώσικα και 7 γαλλικά – με 1.324 πυροβόλα.
‘Ηταν η τελευταία σημαντική ναυμαχία που διεξήχθη με τόσα πολλά πλοία και τόσο μεγάλη δύναμη πυρός συγκεντρωμένα όλα σε ένα τόσο μικρό και περιο-ρισμένο χώρο.
Στις 8 Οκτωβρίου και ώρα 15:00 άρχισε η ναυμαχία και τελείωσε μετά από τέσσερις (4) ώρες. Σ΄αυτή τη διάρκεια ηττήθηκε ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος με μαγάλες απώλειες: περίπου 6.000 άνδρες σκοτώθηκαν και μόνο 14 χτυπημένα πλοία επέστρεψαν στην Αλεξάνδρεια, ενώ οι σύμμαχοι είχαν απώλεια 654 άν- δρες (272 Βρετανοί, 184 Γάλλοι και 198 Ρώσοι) και δε βυθίστηκε κανένα πλοίο τους.
Εκείνο που έκρινε τον αγώνα ήταν η μεγαλύτερη δύναμη των συμμαχικών πυροβόλων και ότι οι τρεις συμμαχικές μοίρες αγωνίστηκαν με γενναιότητα και εξαιρετικό πνεύμα συνεργασίας.
Επικεφαλής του συμμαχικού στόλου ήταν οι: Άγγλος Αντιναύαρχος Κόρδιγκτον, Γάλλος Υποναύαρχος Δεριγνύ, Ρώσος Υποναύαρχος Χέυδεν.
Η χαρμόσυνη είδηση της καταναυμαχήσεως του τουρκοαιγυπτιακού στόλου πανηγυρίσθηκε με μεγάλο ενθουσιασμό από τους Έλληνες, οι οποίοι έβλεπαν τη μέρα της ελευθερίας τους να πλησιάζει.
Την επόμενη μέρα οι σύμμαχοι απάιτησαν από τον Ιμπραήμ, που στο μεταξύ είχε καταφύγει στα βουνά της Μεσσηνίας, να υψώσει λευκή σημαία σε όλα τα φρούρια με την απειλή ότι αν πέσει έστω κι ένας πυροβολισμός θα θεωρηθεί ως κήρυξη πολέμου.
Στη συνέχεια απαιτήθηκαν δύο πρόσθετες παρεμβάσεις, ο ρωσοτουρκικός πόλεμος 1828-1829 και η γαλλική εκστρατευτική μονάδα στην Πελοπόννησο (γνωστή ως εκστρατεία του Μοριά), για να αποσυρθούν οι Οθωμανικές δυνάμεις από την κεντρική και νότια Ελλάδα και να διασφαλιστεί η ελληνική ανεξαρτησία
Μετά από μία σειρά Διεθνών Συνθηκών από το 1827 η ελληνική ανεξαρτησία αναγνωρίστηκε το 1830 και τα σύνορα του νέου κράτους οριστικοποιήθηκαν το 1832.
ΖΗΤΩ ΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1821!!!