Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποια κομμάτια, που συνθέτουν το πάζλ της δικής μου ζωής, ως συζύγου στρατιωτικού… Ο Σύζυγός μουέχει 20 χρόνια υπηρεσίας, τον Ιούλιο θα μπει στα 21, τα 16 εκ των οποίων είμαστε μαζί και τα τελευταία 13 χρόνια έχουμε την ευλογία να είμαστε γονείς. Είμαστε και εμείς όπως εκατομμύρια Έλληνες, της πρώην μεσαίας τάξης. Αγοράσαμε ένα διαμέρισμα το 2005 (80τ.μ) όταν ήμουν και εγώ εργαζόμενη και έχουμε ένα αυτοκίνητο 1400cc! Μοντέλο του 2001… Το αυτοκίνητο το ξεχρεώσαμε, το σπίτι ανήκει στην Τράπεζα και λέω ανήκει, διότι είναι αδύνατο να πληρώσουμε δόση 700 ευρώ, όταν ο μισθός του συζύγου μου, που είναι και το μοναδικό μας εισόδημα δεν ξεπερνάει τα 1100 ευρώ… Το παιδί μαςμαθητής γυμνασίου, έχει ανάγκη μορφωτικών εφοδίων και πέραν της μιας ξένης γλώσσας, αδυνατούμε να του προσφέρουμε, κάτι επιπλέον. Μετά από ένα σοβαρό ατύχημα, σε εκπαιδευτική εκδρομή με το σχολείο του, οι γιατροί μας συνέστησαν την κολύμβηση, ως το πλέον ενδεδειγμένο βοήθημα και ακόμα δεν μπορούμε να το παρέχουμε αυτό στο παιδί μας, γιατί ΔΕΝ περισσεύουν 50 ευρώ!!!! Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα ερχόταν ποτέ η μέρα που θα ένιωθα τόσο ανεπαρκής.
ΔΕΝ μπορούσα ποτέ να φανταστώ, ότι ο άντρας μου, θα έφτανε στο σημείο να μας ζητάει συγνώμη, γιατί δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να μας προσφέρει κάτι περισσότερο…
ΔΕΝ θα κάνουμε και φέτος Πάσχα σαν οικογένεια γιατί έχει ανήμερα υπηρεσία…αλλά αυτό δεν με πειράζει, το έχουμε αποδεχτεί και συνηθίσει ως οικογένεια στρατιωτικού…
ΔΕΝ είναι λίγα τα βράδια που κοιμάμαι αγκαλιά με το παιδί μου, γιατί ο σύζυγός μου έχει βάρδια αλλά και αυτό δεν με πειράζει γιατί οι Συνάδελφοί του και η ΠΑΤΡΙΔΑ του, τον χρειάζονται περισσότερο από μάς…
ΔΕΝ με πειράζει που δεν θυμάμαι πως είναι να πίνεις ένα καφέ, να τρως σε μια ταβέρνα, να κάνεις μια εκδρομή μου αρκεί το σ’ αγαπώ που μου λέει καθημερινά και με φιλάει για να φύγει και να πάει στην Υπηρεσία του…
ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ που άνθρωποι που δεν έχουν δώσει τίποτα στη χώρα μου …
ΝΑ ΤΟΝ ΥΒΡΙΖΟΥΝ….
ΝΑ ΤΟΝ ΥΠΟΤΙΜΟΥΝ…
ΝΑ ΔΙΑΜΕΛΙΖΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ…
ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ…
ΝΑ ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΟΥΝ ΤΟ ΕΘΝΟΣΗΜΟ ΠΟΥ ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΕ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΦΕΡΕΙ…
ΝΑ ΤΟΥ ΣΤΕΡΟΥΝ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΤΟΥ ΠΑΕΙ…
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ; Επιτρέψτε μου να σας πω εγώ ποιοί είναι…
Είναι αυτοί που είπαν πώς η ΣΗΜΑΙΑ στα ΙΜΙΑ παρασύρθηκε από τον άνεμο!
Είναι αυτοί που παρέδωσαν τον ΟΤΣΑΛΑΝ!
Είναι αυτοί που παρέδωσαν την χώρα στην ΤΡΟΙΚΑ…
Είναι αυτοί που οδήγησαν χιλιάδες Έλληνες στην ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ…
Είναι αυτοί που μας πετάνε ψίχουλα, που τα αποκαλούν μισθούς, για να ΖΗΣΟΥΜΕ…
Είναι αυτοί που υποθήκευσαν τις ζωές μας και δεν υπάρχει ανάκληση αυτής της επαίσχυντης πράξης…
Είναι ατέλειωτη η λίστα και ξέρω ότι σας έχω ήδη κουράσει, θα ήθελα να κλείσω αυτή την κατάθεση ψυχής, ευχόμενη σε εσάς και τις οικογένειες σας και ψηλά τα κεφάλια.
Με εκτίμηση Ε.Π