Του Υποπτεράρχου (Ε.Α) ε.α. ΠΑΥΛΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ
Αντιπροέδρου της ΕΝΩΣΗΣ ΑΠΟΣΤΡΑΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ
Η γενοκτονία σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση , ολική ή μερική, μιας εθνικής , φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας , αφορά ένα έγκλημα που αποβλέπει στη συστηματική , με βίαια ως επί το πλείστον μέσα , επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο και πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα , το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις . Η γενοκτονία αποτελεί το βαρύτερο έγκλημα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο , για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει παραγραφή . Αυτός ο οποίος διαπράττει τη γενοκτονία δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε , αλλά για κάτι που είναι. Η γενοκτονία μπορεί να επιδιωχθεί είτε με σειρά ομαδικών φόνων , όλων ή σχεδόν όλων των μελών μιας φυλής , είτε με συστηματική εξασθένιση αυτής ( με διάφορα μέσα ) μέχρι τη βαθμιαία εξάλειψη της φυλής . Στα βίαια δε μέσα αυτά περιλαμβάνονται και σειρά απαγορευτικών μέτρων επί εθνικών , θρησκευτικών , γλωσσικών , ηθικών , ιστορικών ή άλλων παραδόσεων προκειμένου να επέλθει διαφοροποίηση ή αλλοίωση της ομάδας με βέβαιη με την πάροδο του χρόνου απώλεια του εθνικού και φυλετικού γνωρίσματός της . Ωστόσο , η απόδοση του όρου για μια συγκεκριμένη ενέργεια , οργανωμένου χαρακτήρα , ενέχει υποκειμενικά κριτήρια και τα τελευταία χρόνια έχει προκαλέσει αρκετές φορές διάσταση απόψεων .
Σε μια περίοδο βαθύτατης κρίσης του ελληνισμού, για να συνεχίσουμε να έχουμε μέλλον, χρειάζεται να έχουμε συνείδηση και γνώση της ιστορίας μας. Διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση του 21, και εκατό δύο χρόνια μετά το 1919 και τη γενοκτονία του Ελληνισμού του Πόντου, η ανεξαρτησία μας κινδυνεύει άμεσα. Και όχι μόνο εξ αιτίας της απειλητικής επανεμφάνισης του νέο-οθωμανισμού, αλλά και από τη στάση μεγάλου μέρους των ελίτ της εξουσίας που υποστηρίζουν πως θα πρέπει να πάψουμε να αντιστεκόμαστε.
Από την Κύπρο έως την Θράκη και το Αιγαίο, ο Ελληνισμός απειλείται στις τελευταίες του εστίες. Την ίδια στιγμή, έχουμε εξαντληθεί οικονομικά και πνευματικά και επιχειρείται να μεταβληθούμε σε ένα απλό σύνορο με την Οθωμανική Ανατολή. Απέναντι σε αυτές τις απειλές, επιχειρείται μια σταδιακή αλλά καθολική αναθεώρηση της νεοελληνικής ιστορίας, μια γενοκτονία της μνήμης. Επιδίωξή τους είναι η απόρριψη της ιστορικής συνέχειας και του αγωνιστικού ήθους του Ελληνικού έθνους.
Αναζητώντας λύση στα αδιέξοδα, στα οποία έχουμε περιπέσει, είμαστε υποχρεωμένοι, ως έθνος, να ξανασκύψουμε στην ιστορία μας. Συρρικνωνόμαστε δημογραφικά, πιεζόμαστε από τις μεγάλες μεταναστευτικές μετακινήσεις, είμαστε κατεστραμμένοι οικονομικά, καταπονημένοι και απογοητευμένοι. Δεν διαθέτουμε πλέον τίποτε άλλο για να ξανασηκωθούμε, παρά τη μεγάλη μας ιστορική διαδρομή.
Ο Ποντιακός ελληνισμός αποτελεί ένα προνομιακό τμήμα του ελληνισμού από όλες τις απόψεις. Πρώτον, διότι υπέστησαν μια πρωτοφανή γενοκτονία και διώξεις χωρίς προηγούμενο. Σφαγιάστηκαν και κυνηγήθηκαν από τους Τούρκους από την εποχή των Βαλκανικών πολέμων μέχρι τον οριστικό εξανδραποδισμό τους το 1919-1922. Δεύτερον, διότι βίωσαν την προσφυγιά και αναρίθμητες ταλαιπωρίες στην ίδια τους την πατρίδα, αντιμετωπίζοντας ακόμα και έναν εκτεταμένο αντιποντιακό ρατσισμό. Και όμως, αντιστάθηκαν αποφασιστικά και ένοπλα στις τουρκικές διώξεις… από το 1453 μέχρι το 1922, ενώ πρωτοστάτησαν και στους αγώνες εναντίον της Βουλγαρικής κατοχής στη διάρκεια του Β’ Π.Π.
Για όλους αυτούς τους λόγους διατηρούν μια ισχυρή ταυτότητα, που τους μεταβάλει σε αιχμή του δόρατος ενάντια σε κάθε προσπάθεια λοβοτόμησης της ιστορικής μας συνείδησης και της εκ νέου επιστροφής της νεοοθωμανικής Τουρκίας. Για αυτό και παραμένει ζωντανή, τόσο η πολιτιστική τους ταυτότητα όσο και η συλλογική τους συνείδηση. Για αυτό και πρέπει και μπορούν να αποτελέσουν την πρωτοπορία του αγώνα για την επανεθνικοποίηση της πολιτικής και πνευματικής μας ζωής.
Η οποιαδήποτε ανάλυση των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας πρέπει να έχει οξύτατη αίσθηση της ιστορικότητας, της διαλεκτικής της και των αντιφάσεων της. Η απελευθερωτική δύναμη της ανάμνησης δεν καλείται εδώ να αποσπάσει το παρόν από την εξουσία του παρελθόντος, ούτε να εξοφλήσει ένα χρέος του παρόντος προς το παρελθόν. Βέβαια η Εθνική Στρατηγική, όπου και όταν υπάρχει, στηρίζεται κύρια στη διαφυλαγμένη κοινωνική εμπειρία και ιστορική Μνήμη. Η σχέση μας με το παρελθόν και η μετάδοση της μνήμης αποκτούν κεντρική σημασία τη στιγμή του Κινδύνου. Η μετάδοση της μνήμης γίνεται ένα πεδίο μάχης, όπου αναπτύσσεται μία “επαναστατική κατάσταση στην πάλη για την απελευθέρωση του καταπιεσμένου παρελθόντος”.
Η απελευθέρωση αυτή γίνεται πάντα προς την κατεύθυνση του μελλοντικού κόσμου. “Δεν υπάρχει μνήμη παρά στην κατεύθυνση του κόσμου που έρχεται”. Η Εθνική Στρατηγική παράγεται μέσα από την αντιπαράθεση αυτού που υπάρχει, με εκείνο που το ίδιο βεβαιώνει ότι είναι και την αντίφαση μεταξύ υπαρκτού και της δυνατότητάς του. Η αποσύνδεση του ορίζοντα προσδοκιών από το δυναμικό της παραδεδομένης εμπειρίας επιτρέπει κατ’ αρχήν, την ανάδυση-θέση μιας νέας εποχής και έτσι το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον αλλάζουν κατά τρόπο ιδιαίτερο. Υπό την πίεση προβλημάτων του παρελθόντος και του μέλλοντος, ένα Παρόν καλείται να δράσει κατά τρόπο ιστορικά υπεύθυνο, χωρίς να έχει γίνει εντελώς μεταβατικό λαμβάνοντας υπ’ όψη τις ανοικτές εναλλακτικές δυνατότητες του μέλλοντος. Η αξονική σχέση και διασύνδεση του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, χωρίς πολλαπλασιαζόμενες αλληλοπιέσεις με κατεύθυνση και προσανατολισμό στην κινητοποίηση, εντάσσει το παρόν στη ‘’φυσική’’ του διάσταση και το αποδεσμεύει από το επικοινωνιακό πλέγμα μιας εν δυνάμει επικίνδυνης ‘’αλληλεγγύης’’ και από το πνεύμα του “παρελθοντικού και μελλοντικού” παρόντος.
Η Ελευθερία αποτελεί ουσιώδη ιδιότητα της Εθνικής Στρατηγικής, η οποία επιβεβαιώνεται ως απολύτως ανεξάρτητη μέσω της ελευθερίας της και επομένως η εθνική στρατηγική αποτελεί θεμέλιο της ύπαρξής της χάρη της ελευθερίας της. Αυτή η πρόσβαση στην αυτονομία παρακινεί την Κοινωνία-Έθνος, να αναπτύξει την εποπτεία της ίδιας του της δραστηριότητας και η άσκηση αυτής της ελευθερίας της επιτρέπει να υπάρχει. Αυτό που απαιτείται ως συνθήκη ύπαρξης της αυτοσυνείδησης της εθνικής στρατηγικής, είναι η έκκληση για ελεύθερη δράση. Εξάλλου, “ελεύθερος είναι αυτός που θέλει να καταστήσει ελεύθερο οτιδήποτε τον περιβάλλει”.