Αντώνη μου, Αγαπημένε Συμμαθητή και Φίλε μου ξεχωριστέ,
Εκ χαρακτήρος δεν μου ταιριάζουν δακρύβρεχτα και λόγια λυπητερά, αλλά ούτε κι εσένα αρέσανε από όσο θυμάμαι… όντας μονίμως χαμογελαστός! Ίσως ακόμη γιατί συναισθήματα συγκινησιακής φόρτισης και πόνου τούτη τη στιγμή εντελώς με ξεπερνάνε. Λίγα λόγια ταπεινά, έτσι όπως κατεβαίνουν από το μυαλό και βγαίνουν μέσα από την ψυχή, ανακατωμένα μα γνήσια κι αληθινά, χωρίς φτιασίδια περιττά και πολυφορεμένα. Βέβαιος ων ότι και με βλέπεις και με ακούς, σε φαντάζομαι να μου γνέφεις με εκείνο το χαμόγελο σκέτη ζωγραφιά πάνω από το θεληματικό πηγούνι, ‘πες τα όπως θες «ρε Μελιένιο»”!
Ας τα πούμε λοιπόν οι δυο μας χαρούμενα και με καλή διάθεση. Συνηγορούν άλλωστε πολλά για να’ σαι ικανοποιημένος, ευχαριστημένος και ευγνώμων από τη ζωή, φεύγοντας γεμάτος. Θαρρώ πως δεν ταιριάζουν στους ήρωες αετούς -που μια ολάκερη ζωή φύλαγαν εναέριες Θερμοπύλες… Δεν τους πάει κι ούτε ασφαλώς τους πρέπει «το μοιρολόι της Εκάβης για το χαμό του Έκτορα»! «Εδώ χορεύουνε Σταυραετοί, κλάματα δε χωράνε»!, για να δανειστώ τα υπέροχα λόγια του Ποιητή.
Αντί λοιπόν για θρήνους, θύμηση’ κι αντί συμπόνοιας, έπαινος.
Κατά τεκμήριο, η αεροπορική πορεία σου έντιμη, επαινετή κι όμορφη, κι ο τάφος σου.. βωμός! Μπήκαμε στη Σχολή Ικάρων μετά από σκληρό αγώνα (1.000 περίπου υποψήφιοι διαγωνισθέντες, 45 επιτυχόντες συν 7 τιμητικώς εισαχθέντες λόγω παραμεθόριων περιοχών, Σύνολο: 52), αποτελέσαντες την 32α Σειρά Ικάρων το 1958, έχοντας όραμα το ελκυστικό επίγραμμα: «Οι Ουρανοί είναι δικοί μας!». Κι αυτόν τον απέραντο γαλάζιο ουρανό ( ο μεγάλος μας Νομπελίστας Οδυσσέας Ελύτης σημειώνει: « Θεέ μου, τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!), τον κατέκτησες επάξια εσύ Αντώνη μου… ψηλαφώντας τα σύννεφα.. μια πόρτα με το Δημιουργό του.. Στον απέραντο ουρανό που μια ζωή σεργιάνιζες, άλλοτε ημέρα κι άλλοτε νύχτα, άλλοτε λυκαυγές κι άλλοτε λυκόφως, κι Εκείνος με αγάπη σε φιλοξενούσε.. Και σαν άλλος ατίθασος δραπέτης, καμάρωνες πόσο μεγάλος είναι ο ουρανός, πόσο πλατιά και πόσο μεγάλη η θάλασσα! Κι από εκεί ψηλά, αγναντεύοντας την ολική θέαση του κόσμου, πόσο μετράει η ομορφιά… αγνοούσες όλα όσα τον μικραίνουν!
Είχες ένα διαβατήριο από το Θεό : το να είσαι έντιμος και πλούσιος σε αισθήματα. Με αυτό έζησες μέχρι τέλους. Τώρα ξαναγύρισες σε αυτόν τον απέραντο ουρανό, κάνοντάς τον πλέον σπίτι σου παντοτινό! Και μετά… απόλυτη, άκρα σιωπή! Μας ξάφνιασε όλους, μας συγκλόνισε η τελευταία σου Α/Γ χωρίς Π/Γ, και σαν άλλος αετός περήφανος, άνοιξες διάπλατα τις φτερούγες σου για το ταξίδι χωρίς γυρισμό.. και χάθηκες στο απέραντο μπλε, τον δεύτερο έρωτά σου. Τώρα πια θα βλέπεις και τον Θεό, θαυμάζοντας με δέος την απεραντοσύνη και το μεγαλείο του Σύμπαντος. Μπορείς λοιπόν, δικαιούσαι και πρέπει να είσαι χαρούμενος και απόλυτα ικανοποιημένος που έφυγες γεμάτος, όντας εξαίρετο στέλεχος – μέλος της μεγάλης αεροπορικής οικογένειας.
Εκ Πρεβέζης ορμώμενος, τάχτηκες από νωρίς σε ένα δρόμο υψηλών προδιαγραφών και απαιτήσεων. Υπεύθυνος, συνεπής, μεθοδικός, ηθικά ακέραιος, χάραξες την επαγγελματική πορεία σου παντού και πάντοτε ιδιαίτερα διακριθείς κατά την 30-χρονη περιπετειώδη αεροπορική διαδρομή. Αγάπησες την Αεροπορία με πάθος και αφοσίωση, όπως όλοι μας. Υπηρέτησες την Πατρίδα μας σύμφωνα με τη ρήση πάλι του μεγάλου Ποιητή νομπελίστα και υμνητή του Αιγαίου.. -Στις αμμουδιές του Ομήρου- Οδυσσέα Ελύτη: «Όντας στον ελάχιστο βαθμό πατριώτης, αγάπησα στο μέγιστο βαθμό την Ελλάδα μας!».
Η θεά Τύχη σου χαμογέλασε και φάνηκε πάλι ευνοϊκή, γαλαντόμα και γενναιόδωρη απέναντί σου. Παράλληλα με την επαγγελματική σου ανέλιξη, άρχισε το χτίσιμο μιας αξιοζήλευτης οικογενειακής φωλιάς, με μια αξιοθαύμαστη σύντροφο – συγκυβερνήτη στο ταξίδι της ζωής, τη λατρευτή σου Αριστέα (Τούλα), πρότυπο συζύγου και μητέρας, σκάρωσες μια υπέροχη οικογένεια με πρόσημο την αξιοπρέπεια, τη χαρά και το χαμόγελο. Και η ευλογία του Θεού συνεχίστηκε για χάρη σου, όταν σε αξίωσε να γευτείς το νέκταρ της ζωής αποκτώντας τα δύο βλαστάρια σου: τον Κωστή και την Ευγενία, κι αυτά με τη σειρά τους ολοκλήρωσαν την ευτυχία σας, χαρίζοντας τα αγαπημένα εγγονάκια σας.
Προικισμένο με ήπιο χαρακτήρα, σύνεση, μετριοφροσύνη και γενναιοφροσύνη, είχες την ευκαιρία με τη γενικότερη προσφορά σου να ξαπλώσεις, απόλυτα ικανοποιημένος στο επίπεδο υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας. Τι άλλο να αποκτήσει κανείς σε τούτη τη ρημάδα και μάταιη ζωή από όσα εσύ, αγαπημένε μου κι αξέχαστε Αντώνη; Για αυτό, όπως προανέφερα, δικαιούσαι και πρέπει να έφυγες γεμάτος κι ευχαριστημένος!
Δεν ξέρω αν φτώχυνε η Αεροπορία μας με την απώλειά σου, μιας κι έχει το προνόμιο να αναπληρώνει τα κενά συνεχίζοντας απρόσκοπτα την ένδοξη ιστορία της. Η σειρά μας όμως, η 32α σειρά Ικάρων, με μια γκάμα επιτυχημένων συμμαθητών μας και εκτός αεροπορικής οικογένειας στον ιδιωτικό τομέα, φτάνοντας μέχρι το Κοινοβούλιο, το Ναό της Δημοκρατίας, σίγουρα έγινε φτωχότερη… Απουσίες στα μητρώα / ένας-ένας το διαλάμε / κι αραιώνουμε, διαλαλεί εύστοχα ο λαϊκός τροβαδούρος.. Δυστυχώς όμως αυτή είναι η νομοτέλεια. Όλα τα ωραία έχουν αρχή και τέλος..
Έτσι λοιπόν ευδοκίμως έκλεισε η δική σου ένδοξη σελίδα, κι άνοιξε η δική μας, εκείνη της ορφάνιας… αφήνοντας πίσω σου ως παρακαταθήκη τη σφραγίδα της επιτυχίας, της λεβεντιάς και της ανθρωπιάς. Αρετές και αξίες που σε έκαναν να ξεχωρίζεις. Υπήρξες υπόδειγμα ήθους, που είναι συχνά ο αποφασιστικός συντελεστής ολοκλήρωσης μιας προσωπικότητας. Καθένας σε τούτη τη ζωή παραμένει όρθιος με τον τρόπο του, μετρώντας το μπόι του με το δικό του ίσκιο, το καταμεσήμερο για ακρίβεια.. Κι εσύ είχες το δικό σου κώδικα συμπεριφοράς..
Γιατί αν η φύση δίνει το μπόι, το ανάστημα το ορίζει η προσωπικότητα. Και η δική σου περίσσευε σε πληθωρικότητα.
Θα μας λείψεις, Αντώνη! Εμείς οι υπόλοιποι εναπομείναντες συμμαθητές σου, για όσο ο μέγας δωροδότης έχει ακόμη ορίσει, σου δίνουμε την υπόσχεση ότι πάντα θα υπάρχει μια θέση ξεχωριστή για σένα, στέλνοντας τη σκέψη μας μόνιμη συντροφιά σου.. Θα σε θυμόμαστε με νοσταλγία, τρυφερότητα και πολλή-πολλή αγάπη.
Αναπαύσου καλέ μου, «εν σιωπή και γαλήνη», στη γειτονιά των Αγγέλων.. εκεί που ταιριάζει μονάχα στους εκλεκτούς!
Ας είναι τούτα τα φτωχά μου λόγια ένα μικρό μνημόσυνο, ελάχιστος φόρος τιμής, λίγοι «ψίθυροι μνήμης», θυμίαμα στην αγνή ψυχούλα σου.. Στην Οικογένειά σου και ιδιαίτερα στην αγαπημένη σου Τούλα, που στάθηκε δίπλα σου στωικά και με αξιοπρέπεια, ως άλλη πολύτιμη νοσοκόμα τις τελευταίες δύσκολες, βασανιστικές στιγμές. Εύχομαι γρήγορα να βρουν το κουράγιο να καταλαγιάσει ο αβάσταχτος πόνος που άφησε ο αδόκητος χαμός σου. Να είναι καλά και να σε θυμούνται. Στα δε χαριτωμένα εγγονάκια σου, καθώς θα κοιτάζουν τη φωτογραφία σου με καμάρι και υπερηφάνεια να λένε: «Ξέρετε. .ο παππούς μας… αεροπόρος ήταν..»
Καλό ταξίδι, αγαπημένε μου συμμαθητή και φίλε μου Αντώνη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της φιλόξενης θεσσαλικής γης που σε σκεπάζει.
Αιωνία σου η μνήμη.
Ηλίας Νικ. Κάτρης – Απτχος (Ι) ε.α.