του Υπτχου ε.α. Παύλου Χρήστου-Αντιπροέδρου ΕΑΑΑ
Σε μια περίοδο βαθύτατης κρίσης του ελληνισμού, για να συνεχίσουμε να έχουμε μέλλον, χρειάζεται να έχουμε συνείδηση και γνώση της ιστορίας μας.
Διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση του 21, και εκατό χρόνια μετά το 1919 και τη γενοκτονία του Ελληνισμού του Πόντου, η ανεξαρτησία μας κινδυνεύει άμεσα. Και όχι μόνο εξ αιτίας της απειλητικής επανεμφάνισης του νέο-οθωμανισμού, αλλά και από τη στάση μεγάλου μέρους των ελίτ της εξουσίας που υποστηρίζουν πως θα πρέπει να πάψουμε να αντιστεκόμαστε.
Από την Κύπρο έως την Θράκη και το Αιγαίο, ο ελληνισμός απειλείται στις τελευταίες του εστίες. Την ίδια στιγμή, έχουμε εξαντληθεί οικονομικά και πνευματικά και επιχειρείται να μεταβληθούμε σε ένα απλό σύνορο με την Οθωμανική Ανατολή.
Απέναντι σε αυτές τις απειλές, επιχειρείται μια σταδιακή αλλά καθολική αναθεώρηση της νεοελληνικής ιστορίας, μια γενοκτονία της μνήμης. Επιδίωξή τους είναι η απόρριψη της ιστορικής συνέχειας και του αγωνιστικού ήθους του Ελληνικού έθνους.
Αναζητώντας λύση στα αδιέξοδα, στα οποία έχουμε περιπέσει, είμαστε υποχρεωμένοι, ως έθνος, να ξανασκύψουμε στην ιστορία μας.
Συρρικνωνόμαστε δημογραφικά, πιεζόμαστε από τις μεγάλες μεταναστευτικές μετακινήσεις, είμαστε κατεστραμμένοι οικονομικά, καταπονημένοι και απογοητευμένοι. Δεν διαθέτουμε πλέον τίποτε άλλο για να ξανασηκωθούμε, παρά τη μεγάλη μας ιστορική διαδρομή.
Ο Ποντιακός ελληνισμός αποτελεί ένα προνομιακό τμήμα του ελληνισμού από όλες τις απόψεις. Πρώτον, διότι υπέστησαν μια πρωτοφανή γενοκτονία και διώξεις χωρίς προηγούμενο. Σφαγιάστηκαν και κυνηγήθηκαν από τους Τούρκους από την εποχή των Βαλκανικών πολέμων μέχρι τον οριστικό εξανδραποδισμό τους το 1919-1922.
Δεύτερον, διότι βίωσαν την προσφυγιά και αναρίθμητες ταλαιπωρίες στην ίδια τους την πατρίδα, αντιμετωπίζοντας ακόμα και έναν εκτεταμένο αντιποντιακό ρατσισμό. Και όμως, αντιστάθηκαν αποφασιστικά και ένοπλα στις τουρκικές διώξεις… από το 1453 μέχρι το 1922, ενώ πρωτοστάτησαν και στους αγώνες εναντίον της Βουλγαρικής κατοχής στη διάρκεια του Β’ Π.Π.
Για όλους αυτούς τους λόγους διατηρούν μια ισχυρή ταυτότητα, που τους μεταβάλει σε αιχμή του δόρατος ενάντια σε κάθε προσπάθεια λοβοτόμησης της ιστορικής μας συνείδησης και της εκ νέου επιστροφής της νεοοθωμανικής Τουρκίας.
Γι αυτό και παραμένει ζωντανή, τόσο η πολιτιστική τους ταυτότητα όσο και η συλλογική τους συνείδηση. Γι αυτό και πρέπει και μπορούν να αποτελέσουν την πρωτοπορία του αγώνα για την επανεθνικοποίηση της πολιτικής και πνευματικής μας ζωής.