Του Απτχου (Ι) ε.α Ευάγγελου Γεωργούση
Μέλους Δ.Σ. ΕΛΙΑΜΕΠ
Η Πολεμική μας Αεροπορία θρηνεί την απώλεια δύο μαχητών Αεροπόρων που έπεσαν κατά την εκτέλεση του καθήκοντος. Μαζί της όλοι οι Ελληνες έχουν στη σκέψη τους τον Σμηναγό Ευστάθιο Τσιτλακίδη και τον Υποσμηναγό Μάριο-Μιχαήλ Τουρούτσικα και στην καρδιά τους τον πόνο των γονιών και των δικών τους ανθρώπων. Ιδιαίτερα, όλοι εμείς οι απόστρατοι συνάδελφοι τους, ιπτάμενοι και τεχνικοί , όλων των ειδικοτήτων, ενώνουμε τις ευχές μας να είναι το τελευταίο δυστύχημα. Όμως ένας άγραφος νόμος που έχει προκύψει από σχετικές στατιστικές και από μελέτες περί την Ασφάλεια των Πτήσεων λέει: ‘’όσο πιό μακριά είμαστε από το τελευταίο ατύχημα, τόσο πλησιάζουμε το επόμενο.
Αν θέλεις να έχεις μία αξιόμαχη Π.Α. η ρεαλιστική εκπαίδευση είναι εντελώς αναγκαία. Αυτό για τον μαχητή ιπτάμενο σημαίνει πτήσεις στα όρια . Δυστυχώς μερικές φορές αυτό έχει πολύ ακριβό τίμημα. Δεν μπορεί να είσαι ετοιμοπόλεμος αν δεν έχεις εκπαιδευτεί στα όρια του αεροπλάνου σου κάτω από όλες τις συνθήκες φωτός, καιρού και γεωγραφικών δεδομένων. Εκπαιδεύσου όπως θα πολεμήσεις αν θέλεις να νικήσεις, αν θέλεις να υπερασπιστείς την Πατρίδα σου, διδάσκει το Σχολείο Οπλων και Τακτικής. Τα περιθώρια σφάλματος μηδενικά. Αν αυτά τα περιθώρια να ανάγουμε σε χρόνο αντίδρασης, θα δούμε ότι για πτήσεις π.χ. στα 300 με 500 πόδια , με ταχύτητα περί τα 450 ναυτικά μίλια , αυτός είναι της τάξης από 1’’ έως 3’’ για να αποφύγης σύγκρουση με το έδαφος.
Ολα αυτά οι αεροπόροι τα γνωρίζουν , τα αποδέχονται και εκπαιδεύονται για να μπορούν να ανταποκριθούν σωματικά , ψυχικά, πνευματικά και συναισθηματικά. Και όχι μόνο οι ιπτάμενοι , αλλά και όλες οι άλλες ειδικότητες που οικειοθελώς επέλεξαν να αναλάβουν ένα μεγάλο και ιδιαίτερο μερίδιο της Εθνικής μας Αμυνας. Η επιλογή αυτή δεν έχει ωράριο, δεν ξεχωρίζει αργίες, δεν μετράει νυκτερινά , δεν διεκδικεί εργασιακά δικαιώματα. Μετράει μόνο η ΑΠΟΣΤΟΛΗ και ο ΟΡΚΟΣ εκπλήρωσης της. Ολοι μαζί στις πίστες, στα συνεργεία, στα υπόστεγα, στα υπόγεια των Radars, εργάζονται συλλογικά για να δούν τον ιπτάμενο να απογειώνεται για εκπαίδευση ή για να αντιμετωπίσει την τουρκική προκλητικότητα σε όλη την έκταση του FIR Αθηνών. Και με αγωνία τον περιμένουν να επιστρέψει για προσγείωση.
Δυστυχώς στην αεροπορική αποστολή υπάρχουν και πολύ πικρές στιγμές. Είναι αυτές κατά τις οποίες αυτοί που προσγειώνονται είναι λιγότεροι από αυτούς που απογειώθηκαν. Είναι αυτές που στο προσκλητήριο μιας Πτέρυγας Μάχης, κάποιος ή κάποιοι δεν αναφέρουν, Παρών. Ομως η Αποστολή είναι εδώ, το καθήκον συνεχίζεται και δεν έχει όρια λόγω πόνου και απουσιών. Το αίμα των απόντων συναδέλφων που έπεσαν στο καθήκον, έχει και αυτό συνεισφέρει ουσιαστικά να κτιστεί η σημερινή ισχυρή Πολεμική μας Αεροπορία. Ο Ευστάθιος και ο Μάριος θα λήψουν από την 117Π.Μ., θα λήψουν από την Π.Α. Θα είναι παρόντες στην καρδιά όλων μας και από την απώλεια τους θα βγούν χρήσιμα συμπεράσματα.
Στη Σχολή Ικάρων, μέχρι να φτάσουνε στην πίστα με τα αεροπλάνα οι Ικαροι με βηματισμό τραγουδάνε το Εμβατήριο ‘’Ο Αεροπόρος’’ : ’’…και αν η μοίρα το καλεί μια μέρα να πεθάνω, θέλω του χάρου το φιλί μεσ’το αεροπλάνο’’ . Οτι στην Αεροπορική Αποστολή το καθήκον δεν έχει όρια το γνωρίζουμε από πολύ ενωρίς.