του Απτχου (Ι)ε.α. Γρηγορίου Νούσσια-Επιτίμου Δκτή ΔΑΥ
Βρισκόμαστε στο Κρεμλίνο, και το ημερολόγιο δείχνει 12 Νοεμβρίου 1472. Είκοσι χρόνια μετά την άλωση της Βασιλεύουσας. Οι χαμηλές θερμοκρασίες έχουν παγώσει το λεπτό στρώμα χιονιού, και τα ρυθμικά τροκ-τροκαρίσματα των αλόγων που σέρνουν τη χρυσοποίκιλτη άμαξα στέλνουν ευφρόσυνο άγγελμα. Οι μελλόνυμφοι κατεβαίνουν με προσεγμένες κινήσεις, οι τελετάρχες σε απόλυτο συντονισμό, και οι παρευρισκόμενοι με την έκφραση του πρωτοκόλλου. Μεγαλοπρέπεια στην κίνηση, στα χρώματα και στον ήχο. Δύο λευκά περιστέρια σε επαγγελματικό σχηματισμό και με μια τιμητική βύθιση πάνω από την πομπή χάνονται στον ανοιχτό ορίζοντα. Ο Ιβάν με τη Σοφία εισέρχονται στον ορθόδοξο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το φως των κεριών των πολυελαίων διαδέχεται το φως του Μοσχοβίτικου δειλινού, και οι καμπάνες μεταφέρουν τη χαρμοσύνη στους ανέφελους αρκτώους ουρανούς. Η κατανυκτική ατμόσφαιρα ταράσσεται από τη στεντόρεια φωνή του ελληνόφωνου διάκου, “Ευλόγησον Δέσποτα”. Αρχίζει η τέλεση του μυστηρίου των γάμων τους.
Ναι, ο Θωμάς Παλαιολόγος, τελευταίος Δεσπότης του Μυστρά, αδερφός του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ΙΑ’, θα αφήσει την τελευταία του πνοή εξόριστος στην Ιταλία, και επειδή και η σύζυγός του θα πεθάνει νωρίς, την κηδεμονία της πρωτοτόκου κόρης τους, Ζωής, θα αναλάβει ο Ρωμαιοκαθολικός φίλος τους, Καρδινάλιος, Βησσαρίων, ο οποίος σε συνεννόηση με τον Πάπα Παύλο Β’, θέλοντας να προσεταιριστούν στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τους ορθόδοξους Ρώσους, θα πετύχει να ευοδωθεί συνοικέσιο της Ζωής με τον Ιβάν Γ’, ηγεμόνα της Μοσχοβίας.
Το ταξίδι μέχρι τη Μόσχα, θα κρατήσει έξι μήνες, και στην πρώτη ρωσική πόλη, η Ζωή θα επανέλθει από τον προσωρινό καθολικισμό στην ορθοδοξία και θα μεταβαπτισθεί σε Σοφία. Η Σοφία “μεταφέρει” στη Μόσχα και τα βυζαντινά σύμβολά, τον δικέφαλο αετό, που θα αποτελέσει τον θυρεό και την προσωπική σφραγίδα του γαμπρού των Ελλήνων, με την ένδειξη, ((Ιβάν ελέω θεού μέγας Πρίγκιπας και Αυτοκράτορας πασών των Ρωσιών)). Και η Μόσχα, πλέον, Τρίτη Ρώμη !
Όταν τον Απρίλιο του 1503, η Σοφία θα αφήσει την τελευταία της πνοή, σε ηλικία σαράντα οκτώ ετών, θα έχουν μπει στέρεα τα θεμέλια ενός σύγχρονου Ρωσικού κράτους. Η μεσαιωνική πολιτική και πολιτιστική ιστορία της Ρωσίας κλείνει οριστικά με την ανεξίτηλη σφραγίδα της τέως πριγκίπισσας του Μυστρά. Επί αυτοκρατορίας του συζύγου της θα αρχίσει ο επεκτατισμός της Ρωσίας προς κάθε κατεύθυνση, ο οποίος επεκτατισμός θα πάρει μορφή ιμπεριαλιστικής εξάπλωσης από τα μέσα του 16ου αιώνα, όταν στον ρωσικό αυτοκρατορικό θρόνο θα ανέλθει ο εγγονός της Σοφίας Παλαιολογίνας, και φυσικά δισέγγονος του Θωμά Παλαιολόγου, νέος τσάρος, Ιβάν Δ’, (1547–1584). Θα μείνει στην ιστορία γνωστός με το παρατσούκλι, ο “Τρομερός”, με τις έξι διαδοχικές συζύγους, μάλιστα τη μία διέταξε και την έπνιξαν την επομένη του γάμου τους. Nαι, ο άτεγκτος αλλά και συμπονετικός, ο φωτισμένος ηγεμόνας και μοναδικός πατριώτης, που στο μέτωπό του ο λαός και κυρίως οι βογιάροι άρχοντες θα άχνο-διαβάζουν, “Κυβερνώ απολυταρχικά με τη θέληση του λαού”!
Ο Ιβάν Δ’ , λοιπόν, θα επιχειρήσει έξοδο στη Βαλτική, κατάληψη της Κριμαίας, κατάκτηση της Σιβηρίας και έξοδο στον Ειρηνικό, και θα συγκρουστεί με τη “Χρυσή Ορδή” των Τατάρων και Μογγόλων της νοτίου Ρωσίας. Επί των ημερών του θα εδραιωθεί ο γεωπολιτικός δυϊσμός, expansion – containment, που θα κρατήσει αιώνες, και θα εκφυλλιστεί επί των ημερών μας, με το τέλος του ψυχρού πολέμου και την κατάρρευση του Σοβιετικού καθεστώτος. Αλλά, όταν η αρκτώα χώρα θα θελήσει να βρέξει τα πόδια της στη Μαύρη θάλασσα και να ονειρευτεί βυζαντινές αξιώσεις, θα έχει απέναντί της την ελαύνουσα Οθωμανική κατάκτηση που έχει ήδη ελλιμενιστεί στην Αζοφική, στο Ροστόφ και μέχρι το Αστραχάν στις εκβολές του Βόλγα επί της Κασπίας.
Όμως, από την ημέρα που ο Πορθητής θα μπεί στην Αγιά Σοφιά καβάλα στο άσπρο άλογο, και για τα επόμενα εκατόν πενήντα περίπου χρόνια, δεν θα έχομε κανένα Ρωσο-Οθωμανικό νταραβέρι. Σ΄ αυτόν τον ενάμιση αιώνα, ο Σουλτάνος θα συγκρούεται με τον Δόγη της Βενετίας για το μοίρασμα, κάθε λίγο και λιγάκι και ερήμην των Ελλήνων, πόλεων και φρουρίων της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδος.
Προς αυτή την κατεύθυνση, της εξόδου στις θερμές θάλασσες, το έτος 1699 είναι η μεγάλη αφετηρία. Η Ρωσία εμφανίζεται στο γεω-στρατηγικό προσκήνιο και συμμετέχει ισότιμα στην πρώτη Ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη για την ειρήνη, στο Κάρλοβιτς της Κροατίας, μαζί με την Αυστρία, την Πολωνία και τη Βενετία, έχοντας απέναντί τους την αδηφάγο Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο διπρόσωπος (φατσικά) τσάρος, Μέγας Πέτρος (1672-1725), ο μέγας οραματιστής και μεταρρυθμιστής, ο ερασιτέχνης ναυπηγός, έχει σηκώσει στις στιβαρές του πλάτες τη Ρωσία και προσπαθεί να την περάσει απέναντι . . . Έχοντας δε στην έγνοια του και τους ομόδοξους χριστιανούς, θα δηλώσει, “Η Ρωσία δεν είναι διατεθειμένη να μείνει αναίσθητη στις κραυγές της οδύνης και της απελπισίας των Ελλήνων που στενάζουν κάτω από τον Τουρκικό ζυγό”.
Δυστυχώς, ο ίδιος δεν θα καταφέρει πολλά πράγματα. Μεγάλο εμπόδιο ο δέκα-οκταετής βασιλιάς Κάρολος ΙΒ’ της Σουηδίας που του κήρυξε τον πόλεμο (μάχη της Πολτάβας, 1709), αλλά και η ανέλπιστη ήττα του από τους Οθωμανούς στη βόρεια Βαλκανική (1710), με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να υπογράψει τη Συνθήκη του Προύθου Ρουμανίας, όπου θα αναφωνήσει, “Ο Κύριος ο Θεός με απομάκρυνε από αυτόν το χώρο, τον Εύξεινο Πόντο, όπως τον Αδάμ από τον Παράδεισο”. Φανταστείτε τη δεύτερη σύζυγο του τσάρου Πέτρου, Αικατερίνη, μετά την ήττα του, να προσέρχεται στη σκηνή του Τούρκου πασά-αρχιστράτηγου με κοφίνια δώρων, αργυρόχρυσων και διαμαντένιων, για να πετύχει να μη συρθεί ο ίδιος ο Πέτρος αιχμάλωτος στην Κωνσταντινούπολη. Για την επιτυχία της αυτή ο Πέτρος θα την ανακηρύξει συν-Αυτοκράτειρα, θα γίνει και Τσαρίνα, μετά το θάνατο του συζύγου της, για δύο χρόνια, ως Αικατερίνη Α’. Συγκινητικές εικόνες. Ο Μέγας Πέτρος θα χαθεί πρόωρα (1725) και μαζί θα σβήσουν και οι προφητείες της μεσσιανικής θεολογίας για μια λυτρωτική επέμβαση στα Ελληνικά πράγματα από ένα ομόθρησκο κράτος που φιλοξενεί το ξανθό γένος.
Όμως, σαράντα πέντε χρόνια αργότερα, στην Οίτυλο της Μάνης, 17 Φεβρουαρίου του 1770, θα κηρυχθεί επανάσταση και θα ξεσηκωθούν οι Έλληνες σε πολλές περιοχές, ακόμη και στην Κρήτη με τον θρυλικό Δασκαλογιάννη. Πρωταγωνιστούν οι αδερφοί Ορλώφ, Γκριγκόρι, Αλεξέι και Φιοντόροφ, που κατέβασαν τον Ρωσικό στόλο στα παράλια της Πελοποννήσου. Μόνο που ένα μήνα αργότερα η επανάσταση εγκαταλείφθηκε. Γενική αποτυχία. Ο Αλεξέι δεν μπορούσε να επιστρέψει στη Ρωσία με αδειανά τα χέρια. Κυνήγησε τον Τουρκικό στόλο και τον κατέστρεψε στο Τσεσμέ, 4 Ιουλίου 1770. Αλλά δεν κατάφερε να διαβεί τα Δαρδανέλια διότι στο μεταξύ οι Γάλλοι, οι σύμμαχοι των Τούρκων, είχαν φροντίσει να κατασκευαστούν εκεί ισχυρά παράκτια οχυρωματικά έργα.
Οι Έλληνες γλύτωσαν από τη σφαγή με την παρέμβαση του Τούρκου αρχιναύαρχου Χασάν, “Εάν φονεύσομε όλους τους Έλληνες, ποιος θα πληρώνει το χαράτσι”; Αλλά οι Αλβανοί στην ηπειρωτική χώρα έδειξαν “πρόσωπο”, “Τα πάντα είχεν αφανίσει η Αλβανική πανώλις, και εκεί ένθα προ ολίγου υπήρχαν πόλεις και κώμαι πολύανδροι και ευδαίμονες, ήδη έβλεπε τις θανάτου ερήμωσιν και πυριφλεγή ερείπια, η Πελοπόννησος πάσα είχε σχεδόν απογυμνωθεί κατοίκων”. Ο ίδιος βέβαια ο αρχιναύαρχος Χασάν θα τους πετσοκόψει. Έξω από την Τριπολιτσά θα κτίσει πυραμίδα από τέσσερις χιλιάδες κεφαλές Αλβανών. Ναι, είναι πολλά τα δεινά των Ελλήνων μετά τα Ορλωφικά. Παρ’ όλα αυτά, οι αντιμαχόμενοι, Ρωσία και Τουρκία, θα υπογράψουν τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή της Βουλγαρίας, 21 Ιουλίου 1774, με την οποία οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τίθενται υπό την κηδεμονία της Ρωσίας. Η Συνθήκη αυτή, “αριστούργημα Ρωσικής επιδεξιότητας και Τουρκικής ανοησίας”, αποτέλεσε την αφετηρία του Ανατολικού Ζητήματος. Ποιος όμως κινούσε τα Ορλωφικά, και όχι μόνον, νήματα;
Πριν τριάντα χρόνια, το 1744, η δεκαπεντάχρονη Γερμανίδα πριγκίπισσα της Πρωσίας, Σοφία, φθάνει στην Αγία Πετρούπολη για να παντρευτεί τον διάδοχο του Ρωσικού θρόνου, Πέτρο Φιοντόροβιτς του Χολστάιν. Ήταν αποτέλεσμα διπλωματικών ενεργειών του Αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β’ της Πρωσίας. Θα μεταβαπτιστεί ορθόδοξη, και μετά από σκοτεινές διαδρομές, με τη βοήθεια και του ναυάρχου Γκριγκόρι Ορλώφ (ένας από τους εικοσιτρείς εραστές της . . .) στις 9 Ιουλίου 1762 θα γίνει Τσαρίνα, ως Αικατερίνη Β’. Μεταξύ των πολλών δημιουργημάτων της είναι και η παραπάνω Συνθήκη καθώς και η παρ ολίγον ανασύσταση της Ελληνικής Αυτοκρατορίας.
Πράγματι, η Γιεκατερίνα φταράγια, θα γράψει στον Αυτοκράτορα της Αυστρίας, Ιωσήφ Β’, στις 10 Σεπτεμβρίου 1782, “Πέποιθα, ως εκ της απεριορίστου εμπιστοσύνης την οποίαν έχω προς υμάς, ότι, αν αι επιτυχίαι ημών εις τον Τουρκικόν πόλεμον επιτρέψουν εις ημάς να απαλλάξωμεν την Ευρώπην εκ του εχθρού του Χριστιανικού ονόματος, και εκδιώξομεν αυτόν εκ Κωνσταντινουπόλεως, η Υ.Μ. δεν θέλει μας αρνηθεί την συνδρομήν αυτής προς ανίδρυσιν της αρχαίας Ελληνικής Μοναρχίας επί των ερειπίων της βαρβάρου Οσμανικής Κυβερνήσεως, υπό τον ρητόν εκ μέρους μου όρον να διατηρήσω την Μοναρχίαν ταύτην όλον ανεξάρτητον της εμής, αναβιβάζουσα επί του αναγερθησομένου θρόνου τον νεώτερον των εγγονών μου, τον Μέγα Δούκα Κωνσταντίνον”! Ήδη ο εγγονός της διδάσκεται την Ελληνική γλώσσα, και η Αυτοκράτειρα σπεύδει να κόψει και νόμισμα με παράσταση την Αγία Σοφία.
Δεν θα καταφέρει απολύτως τίποτα. Οι εχθροπραξίες προς την Τουρκία θα συνεχιστούν, αλλά, με την παρέμβαση τρίτων Μεγάλων, η Αικατερίνη Β’ θα αναγκαστεί να υπογράψει τη Συνθήκη του Ιασίου Ρουμανίας, 7 Ιανουαρίου 1792, με την οποία οι Έλληνες δυστυχώς εγκαταλείπονται στην τύχη τους, και οι ελπίδες τους για ελευθερία συντρίβονται. Τότε είναι που ο γενναίος Λάμπρος θα αναφωνήσει, “Αν η Αυτοκράτειρα συνήψε την ειρήνη της, ο Κατσώνης δεν υπέγραψε ακόμη τη δική του’’. Βέβαια, από εδώ και πέρα θα γίνεται όλο και περισσότερο λόγος για διαμελισμό της Τουρκίας, η οποία συνεχώς θα υποχωρεί και την 1 Μαρτίου 1800 θα υποχρεωθεί, από τον νέο τσάρο Παύλο, να υπογράψει τη Σύμβαση της Κωνσταντινουπόλεως με την οποία δημιουργείται η “Δημοκρατία των Επτανησίων”, για να αναφωνήσει ο πρόεδρος της Γερουσίας, Σπυρίδων Θεοτόκης, “Αναγεννηθέν το Έθνος ημών, ιδού απέκτησε όνομα Ελληνικόν, πατρίδα Ελληνικήν και Ελληνικήν Ελευθερίαν”.
Το λυκαυγές του 19ου αιώνα συμπίπτει με την εμφάνιση στο γεω-πολιτικό προσκήνιο του Ναπολέοντα και του Αλέξανδρου Α’. Οι δύο διακεκριμένοι άνδρες θα συναντηθούν στο Τιλσίτ της Ρωσίας για να υπογράψουν την ομώνυμη Συνθήκη, 7 Ιουλίου 1807. Εκεί λοιπόν ο τσάρος θα προτείνει στον Βοναπάρτη να του επιτραπεί να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη και να προβεί στην ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο Ναπολέων σηκώθηκε και χτυπώντας το χέρι του το τραπέζι εκραύγασε, “Ουδέποτε! Ο κατέχων την Κωνσταντινούπολη δύναται να κυβερνήσει τον κόσμον”! Αργότερα, στο Συνέδριο της Βιέννης (Ιούνιος1815), με τον Ναπολέοντα πλέον εξουδετερωμένο, είχε προηγηθεί το Βατερλώ, ο Αλέξανδρος θα θελήσει να προδικάσει ότι, “Οι Έλληνες με τη Θεία Πρόνοια και την Ευρωπαϊκή ένοπλο βοήθεια θέλουν ελευθερωθεί και σύμφωνα με τα αρχαία πατρογονικά τους δίκαια θα μείνουν ελεύθεροι, αυτόνομοι και ανεξάρτητοι”. Όμως, απέναντί του θα έχει “τον μεγαλύτερο απατεώνα και τον ανεδέστερο ψεύτη σε ολόκληρο τον πεπολιτισμένο κόσμο”, όπως θα τον αποκαλέσει αργότερα ο Κάννινγκ, τον μισέλληνα διπλωμάτη της Βιέννης, Μέττερνιχ, ο οποίος ανερυθρίαστα θα πει, “Η Ευρώπη δεν γνωρίζει Έλληνες, γνωρίζει κράτος Οθωμανικό . . .” Και δυστυχώς ο Αλέξανδρος, ο συμπαθής τσάρος της ρωσικής λογοτεχνίας, θα επηρεαστεί και μερικά χρόνια αργότερα, με την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων, θα διαμηνύσει στην Τουρκία, στο Συνέδριο του Λάϋμπαχ, 1821, ότι ‘‘είναι ξένος προς την Επανάσταση’’. Θα σπεύσει δε να αποκηρύξει τον Υψηλάντη, ο δε αγαπημένος του υπουργός των Εξωτερικών, Ιωάννης Καποδίστριας, θα έφευγε με ανοιχτή άδεια ‘‘εξωτερικού’’. Δεν θα τον ξανάβλεπε!
Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, εξιλεωτικές συμπεριφορές για την Τσαρική Ρωσία, όσον αφορά στην Ελληνική υπόθεση, θα αποτελέσουν: Η συμμετοχή τους στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου (1827) με τον ναύαρχο Χέϋδεν και τσάρο τον Νικόλαο Α’. Η εκμηδένιση των Τουρκικών στρατευμάτων στη Βαλκανική, το 1878, με τα Ρωσικά στρατεύματα του τσάρου Αλέξανδρου Β’ να στρατοπεδεύουν στον Άγιο Στέφανο, προάστιο της Κωνσταντινουπόλεως, χωρίς τελικά να την καταλάβουν. Ναι, τότε ανατέλλει ο Πανσλαβισμός με πρωταγωνιστή τον Ιγνάτιεφ, ρώσο στρατηγό και πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη. Και τέλος η παρέμβαση μετά τον ατυχή για μας Ελληνο-Τουρκικό πόλεμο του .97, στη Διάσκεψη της Κωνσταντινουπόλεως, με τον τελευταίο τσάρο Νικόλαο Β’ να δηλώνει, “Η διπλωματία διέρχεται πολλάκις ποικίλα στάδια. Πάντως, δεν δύναμαι να επιτρέψω τον στραγγαλισμό της Ελλάδος, καταστρέφοντας έτσι το έργο των προγόνων μου”! Και η Ελλάδα της Μελούνας να υποχωρεί στον Δομοκό.
Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την αναχώρηση του Έλληνα πρέσβεως από την Κωνσταντινούπολη, 20 Απριλίου 1897, την παραμονή των εχθροπραξιών, παρέστησαν όλοι οι ξένοι διπλωμάτες πλην του Γερμανού, και κάποιος θα πεί στον Νικόλαο Μαυροκορδάτο, “Εξοχότατε, φαίνεται ότι βρίσκεσθε σε πόλεμο και με την Αυτοκρατορία της Γερμανίας”. Ναι, τότε που σύμβουλος των Τουρκικών στρατευμάτων ήταν ο Γερμανός φον Γκρούβκοφ! Τέτοια . . .
Αγαπητή τσαρική Ρωσία, θα σε θυμόμαστε με νοσταλγία! Στο κρυσταλλένιο σου πρόσωπο καθρεπτίστηκαν οι εθνικές μας ελπίδες, οι ελπίδες των σκλαβωμένων Ελλήνων.
Aντιλαμβάνομαι ότι σας κούρασα και ζητώ συγγνώμη, γι’ αυτό θα επιχειρήσουμε μία ιστορική υπέρπτηση της Σοβιετικής Ενώσεως, ελπίζουμε όχι ανεπιτυχή, όπως αυτή του αεροπόρου Φρανς Γκάρι Πάουερς με το αεροσκάφος U-2, την πρωτομαγιά του 1960, για να προσγειωθούμε στη σημερινή Ρωσία του Βλάδιμιρ Πούτιν. Ναι, του πρώην πράκτορα της KGB, του ουσιαστικού διπλωμάτη και μεταρρυθμιστή πολιτικού, ο οποίος την τελευταία εικοσαετία βρίσκεται στην κορυφή της πολιτικής ιεραρχίας της σύγχρονης Ρωσίας, με την πεποίθηση ότι, ως νέος τσάρος, διακατέχεται από τα ίδια φιλελληνικά συναισθήματα των προκατόχων του, του 18ου και 19ου αιώνα, και πάντως με τη βεβαιότητα ότι συμμερίζεται τουλάχιστον τα συναισθήματα των συμπολιτών του, που τότε εκεί με αφορμή το επεισόδιο των Ιμίων το 1996 μας έλεγαν, ”Δεν ξέρομε τι γίνεται εκεί κάτω αλλά εμείς είμαστε με τους Έλληνες λόγω ιστορίας και ορθοδοξίας’’.
Και να σε παρακαλέσομε, αγαπητέ Vladimir, στην όποια γεω-πολιτική σου εξίσωση για την Ελλάδα, να μην περιλαμβάνεις και τις δύο Ελληνικές Μεραρχίες που συμμετείχαν για πρώτη φορά σε υπερπόντια εκστρατεία στην Ουκρανία, τον Ιανουάριο του 1919, για να ‘‘καταστείλουν’’ την μπολσεβίκικη επανάσταση, τρομάρα μας, με απόφαση του Ελευθέριου Βενιζέλου, Δέξου ότι είχαμε παρασυρθεί, προφανώς και τότε, από τις γαλλικές αθλιότητες, με αντάλλαγμα δήθεν τις εθνικές μας επιδιώξεις στην Ανατολική Θράκη και Μικρά Ασία. Και, επίσης, μην μας κατηγορείς ότι δήθεν δεν κάνομε αυτοκριτική. Σε παραπέμπω σε επιστολή προς την Πηνελόπη Δέλτα του μαύρου καβαλάρη, του Νικόλαου Πλαστήρα, ναι, ήταν και αυτός στην Ουκρανία, «Έχετε δίκιο, της γράφει, να είσθε αισιόδοξη για τους Έλληνες και να θαυμάζετε τις αρετές των και την ζωτικότητά των. Και εγώ συμφωνώ μαζί σας, αλλά θα χρειαστεί μεγάλος κόπος και πολλές θυσίες για να απαλλάξομε την Ελλάδα από τη λέρα, που είναι πάρα πολλή στην εποχή μας». Και σαν σε παρένθεση, λέγεται, ότι τότε παγιώθηκε ο αντί-κομμουνισμός του Πλαστήρα, που θα τον κάνει, τριάντα χρόνια αργότερα, να υπογράψει ως πρωθυπουργός την εκτέλεση του Μπελογιάννη.
Και αυτά όλα, Βαλόντια, μην τα λαμβάνεις σαν αντιστάθμισμα τού ότι από την πλευρά μας δεν λαμβάνομε υπόψη τη Μακεδονία του Ίλιντεν που προσπαθήσατε να φτιάξετε κάποτε, ούτε τις ηθικές και υλικές παροχές της Σοβιετικής νομενκλατούρας προς τον Κεμάλ, ούτε και το αφιλόξενο για τους “μαχητές” του Μάρκου περιβάλλον της μακρινής Απω-ανατολίτικης Τασκένδης. Να σου θυμίσω, επίσης, ότι δεν σας κατηγορήσαμε ούτε για την κατάρριψη του Κορεάτικου Τζάμπο κάπου στη Σαχαλίνη την 1η Σεπτεμβρίου 1983. Θα περιμέναμε, βέβαια, ένα ευχαριστώ που καθυστερήσαμε την εισβολή του Χίτλερ στη Ρωσία με αποτέλεσμα να τον πλακώσει ο στρατηγός χειμώνας. Ναι, ως παλιοί συμπέθεροι κουβεντιάζουμε, θυμάσαι, η Μεγάλη Δούκισσα της Ρωσίας, Όλγα, έγινε βασίλισσα της Ελλάδος όταν το 1867 παντρεύτηκε σε ηλικία δέκα έξι ετών τον βασιλιά Γεώργιο Α’.
Και κάτι τελευταίο, Βλαδίμηρε, την επόμενη φορά που θα δεις τον λυκό-φιλό σου Ταγίπ, μαζί με τα συλλυπητήρια για τον πρόσφατο σεισμό, πες του πως εμείς οι Γκιαούρηδες έχομε και κότσια και τσαγανό και αποφασιστικότητα και κυρίως ψυχραιμία. Εκτιμώ, ότι δεν μπορείς να του πεις κάτι άλλο, καθόσον η Χώρα σου, η τότε κραταιά Σοβιετία του Βλάδιμιρ Λένιν, δεν συμμετείχε στην οκτάμηνης διάρκειας Συνδιάσκεψη για την Ειρήνη στη Λωζάνη της Ελβετίας, ούτε και υπέγραψε την ομώνυμη Συνθήκη της 24ης Ιουλίου 1924, με την οποία καθορίστηκε ο σημερινός γεω-πολιτικός κόσμος από την Τεργέστη μέχρι τη Μουσούλη. Επομένως; . . .
Γκασπαντίν Владимир Владимирович Путин , σπασίμπα , ντασβιντάνια!
Αντί επιλόγου, θα παραφράσομε τον Αλμπέρ Καμύ, “Το συναίσθημα του παραλόγου, γράφει, μπορεί να χτυπήσει κατά πρόσωπο οποιονδήποτε άνθρωπο, στη στροφή οποιουδήποτε δρόμου. Και από τη στιγμή που ο παραλογισμός αναγνωρίζεται, γίνεται πάθος”. Φρονούμε, ότι σ’ αυτή την κατάσταση βρίσκεται ο Ερντογάν, στη στροφή της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, με αφορμή τις ενεργειακές οπτασίες του. Περαστικά!
Και για μας, μάλλον, ισχύει το άλλο που λέει ο Καμύ, ότι δηλαδή, ‘‘Είναι πάντα απλό να σκέπτεσαι λογικά, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να σκέπτεσαι λογικά ως το τέλος’’.
Κουράγιο, λοιπόν!